Polityka LLR dotycząca endoskopii w leczeniu niestrawności

Kategoria

Kryteria progowe

Endoskopia jest procedurą z wyboru w diagnostyce przewodu UGI ze względu na jej łatwość, niezawodność, wyższość diagnostyczną oraz możliwość wykonania biopsji i/lub interwencji terapeutycznych, szczególnie w przypadku pacjentów z niestrawnością.

Uprawnienia

LLR ICB sfinansuje tę procedurę wyłącznie pacjentom z niestrawnością i skierowanym na endoskopię, jeśli spełnione zostaną określone kryteria kliniczne.

Celem kryteriów skierowania jest wybranie do badań endoskopowych wyłącznie pacjentów, u których mogą występować istotne patologie, oraz zapewnienie wszystkim pacjentom odpowiedniego badania i leczenia w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.

Proces skierowania z powodu niestrawności

Pacjenci z niestrawnością mogą być rutynowo kierowani na badanie endoskopowe jedynie po spełnieniu określonych kryteriów klinicznych. Celem kryteriów skierowania jest wybranie do badań endoskopowych wyłącznie pacjentów, u których mogą występować istotne patologie, oraz zapewnienie wszystkim pacjentom odpowiedniego badania i leczenia w ramach podstawowej opieki zdrowotnej.

1. Natychmiastowe (tego samego dnia) skierowania

Dowody znacznego ostrego krwawienia z przewodu pokarmowego.

2. Pilne (dwa tygodnie oczekiwania) Skierowania

• Pacjenci w każdym wieku, u których występuje którykolwiek z następujących objawów alarmowych:

• Przewlekłe krwawienie z przewodu pokarmowego

• Postępująca niezamierzona utrata masy ciała

• Postępujące trudności w połykaniu

• Utrzymujące się wymioty

• Udokumentowana niedokrwistość z niedoboru żelaza

• Masa w nadbrzuszu

• Nieprawidłowy posiłek barowy

3. Pacjenci w wieku 55 lat i starsi z nowo rozpoznaną niestrawnością, czyli:

• Niewyjaśnione, tj. nie postawiono diagnozy niestrawności i/lub

Trwałe, tj. objawy przez 4-6 tygodni, ale mogą być krótsze w zależności od nasilenia

• Rutynowe polecenia

Pacjentom w wieku poniżej 55 lat, u których nie występują objawy alarmowe, nie będzie się rutynowo proponować endoskopii, chyba że w ramach podstawowej opieki zdrowotnej zostaną podjęte specjalne działania w przypadku niewyjaśnionej niestrawności.

Przed skierowaniem na endoskopię należy przeprowadzić poniższe interwencje w ramach podstawowej opieki zdrowotnej, a następnie udokumentować je w skierowaniu do lekarza rodzinnego. Skierowanie zostanie ocenione przez konsultanta gastroenterologa i jeśli pismo lekarza rodzinnego nie będzie zawierało tych informacji, zostanie zwrócone przez UHL.

4. Interwencje w ramach podstawowej opieki zdrowotnej w przypadku niezbadanej niestrawności:

Przegląd leków pod kątem możliwych przyczyn niestrawności, np. NLPZ. Zawieszenie leczenia i leczenie PPI w pełnej dawce przez co najmniej miesiąc (np. Lansoprazol 30mg dziennie). Leczenie empiryczne obydwoma:

• IPP w pełnej dawce przez co najmniej jeden miesiąc (np. Lansoprazol 30 mg dziennie) oraz badanie i leczenie w kierunku zakażenia H. Pylori 2 (patrz uwagi poniżej).

• Obecnie nie ma wystarczających dowodów na to, czy w pierwszej kolejności należy zastosować IPP w pełnej dawce przez jeden miesiąc, czy też zastosować metodę „test i leczenie” w kierunku zakażenia H. Pylori. Można najpierw zastosować dowolne leczenie, a następnie zastosować drugie, jeśli objawy nie ustąpią lub powrócą. Jeśli najpierw zostanie podjęta próba leczenia PPI, wymagany jest dwutygodniowy okres „wypłukania” przed badaniem na obecność H. Pylori.

• Jeśli po leczeniu objawy nawrócą, należy zastosować terapię IPP w najmniejszej dawce wymaganej do opanowania objawów (w miarę potrzeb). Nawrót objawów nie jest wskazaniem do skierowania na badanie endoskopowe.

Jeżeli IPP są nieskuteczne w kontrolowaniu objawów, należy zastosować antagonistę receptora H2RA H2 (np. famotydynę) i zastosować najniższą dawkę niezbędną do opanowania objawów (w miarę potrzeb).

Domperydon w dawce 10 mg trzy razy na dobę można zastosować, gdy głównymi objawami są wzdęcia/wczesne uczucie sytości lub nudności.

5. Wyjątkowe przypadki.

Uznaje się, że mogą zaistnieć indywidualne okoliczności kliniczne, które mogą wymagać wykonania endoskopii, ale nie mieszczą się w powyższych wytycznych. W takich przypadkach lekarz pierwszego kontaktu powinien przekazać istotne dodatkowe informacje kliniczne w ramach skierowania do gastroenterologa, który następnie ustali, czy endoskopia jest klinicznie konieczna.